Prolog

Miałem siedemnaście lat, gdy los postanowił pokrzyżować moje życie.

Tylu ludzi, słysząc to, dziwią się. Zastanawiają się co takiego mogło się wówczas zdarzyć, ale rzadko kiedy mam ochotę opowiadać moją historię. Nie można zawrzeć jej w dwóch albo czterech zdaniach, więc nie każdy ma siłę - czy też chęci - aby ją wysłuchać do końca. Przeżyłem w tym miasteczku już pięćdziesiąt siedem lat i pod pewnym względem dużo osób mnie rozumie. Miejscowi, którzy mnie wtedy znali, wiedzieli co przeżyłem, bo byli wtedy ze mną. Moja historia jest, tak jakby, ich historią. Wszyscy przeżywali ją razem ze mną.

Ja jednak przeżyłem ją najmocniej.

Mimo tego, że wszystko zdarzyło się czterdzieści lat temu, pamiętam dokładnie każdy szczegół. Wszystkie wydarzenia tamtego roku zapadły głęboko w moją pamięć. Nie sądzę również, że kiedykolwiek o tym zapomnę. Coraz częściej skłonny jestem do wspomnień. I muszę to przyznać z wielką przykrością.

Jest połowa kwietnia, wychodzę z domu i rozglądam się powoli po okolicy. Niebo jest jak zwykle zachmurzone, jakby zbliżał się deszcz, ale idąc ulicą, dostrzegam kwitnące kwiaty i małe pąki na drzewach. W końcu docieram do małego kościółka na obrzeżach miasta. Siadam na ławce przed budynkiem i zamykam zmęczone już oczy.

Nazywam się Harry Styles. Oto moja historia: obiecuję, że niczego nie pominę.

Na początku będziecie się uśmiechać, potem - bardzo możliwe - zapłaczecie... nie mówcie później, że nie ostrzegałem.

~*~

Cześć!

To początek nowej historii. Nie będzie to zwykłe fanfiction. To będzie opowieść o miłości... Skrzywdzonej miłości.

To jest mój trzeci blog w tej chwili, więc posty nie będą dodawane zbyt często. Naszła mnie jednak ochota na stworzenie czegoś nowego... Tak więc jestem ;)

One Direction nie istnieje, co jest równoznaczne z tym, że Harry nie jest nikim sławnym. W opowiadaniu nie pojawi się reszta chłopaków.

Komentujecie; jestem ciekawa co myślicie xx